ဗာရာဏသီ အလြမ္း

အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဗာရာသီျမိဳ႕ၾကီးသည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္ရွိခဲ့ေသာျမိဳ႕
တစ္ျမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္ မိဂဒါဝုန္ေဘးမဲ့ေတာၾကီးထဲမွာျမတ္ဗုဒၶဦးစြာပထမပဥၥ၀ဂၢီ(၅)ဦးကုိ
တရားဦးေဟာၾကားခဲ့ေသာေနရာလည္းျဖစ္သည့္အတြက္လူသိမ်ားၾကမယ္လိို႕စာေရး
သူထင္ပါတယ္၊

ယခုခ်ိန္ထိ ဓေမၼခေစတီေတာျ္မတ္ၾကီးႏွင့္ မိဂဒါဝုန္ေဘးမဲ့ေတာၾကီးထင္ရွားလွ်က္ရွိေန
ပါေသးသည္ မၾကာခဏဆိုသလိုျမန္မာဘရားဖူးဧည့္သည္မ်ားလာေရာက္ဖူးေမ်ာ္ၾကည္
ညိဳလွ်က္ရွိသည္၊

အဲ့ဒီမိဂဒါဝုန္ေဘးမဲ့ေတာၾကီးကေန အလွမ္းမေဝးတဲ့ေနရာေလးမွာ  စာေရးသူတို႔
သူငယ္ခ်င္းတေတြေနထိုင္ေသာ အေဆာင္ကေလးတည္ရွိသည္ အဒီ္ေဆာင္
ကေလးရဲ့ေရွမွာ စိမ္းလန္းစိုေျပေနတဲ့ သရက္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ႏွင့္ စာေရးသူတို႔စိုက္ပ်ဳိး
ထားေသာစိုက္ခင္းေလးေတြလည္းရွိပါေသးတယ။္

ပူျပင္းတဲ့ ေနလယ္ခင္အခ်ိန္မွာ အုပ္မွိဳင္းေဝစာေနတဲ့ သရက္ပင္ၾကီးရဲ့ေအာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္
ရႊင္ရႊင္နဲ႔သူငယ္ခ်င္းအားလံုး စာေေတြဖတ္ၾက စာေတြသင္ၾကနဲ႔ေပါ့ သရက္သီးေတြသီးတဲ့
အခ်ိန္္မွာဆို သရက္သီးေတြခူးစားရင္း စာေတြက်က္ၾကတယ္ တေန႔မွာအိိမ္ပိုင္ရွင္လာၿပီခူး
သြားတာေတာင္ သရက္ပင္ၾကီးရဲ့အသီးေတြဟာ မကုန္ႏိုင္မခမ္းႏိုင္ပဲ စာေရးသူတို႔ႏွင့္
အတူ ေပ်ာ္ရႊင္ေနဆဲပါ၊

အဲ့ဒီလိုသရက္ပင္ၾကီးနဲ ႔ေပ်ာ္ရႊင္စရာၾကည္ႏိူးစရာအခ်ိန္ေတြ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ေန႔ရက္နာရီ
အလိုက္ ပထမႏွစ္တကၠသိုလ္စာေမးပြဲၾကီး ေအာင္ျမင္စြာၿပီးဆံုးသြားသည့္တိုင္ေအာင္ ရွိ
ေနလွ်က္ပါ ………………

.စာေရးသူတို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စာေမးပြဲၾကီး ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားတဲအခ်ိန္မွာ အမိ
ျမန္မာျပည္ကို တခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားျပန္ၾကေလသည္ မျပန္ၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့
ေဟာ့ဒီသရက္ပင္ႀကီးရွိတဲ့ အေဆာင္ေလးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာတယ္

ဒါေပမဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးတဲ့ေႏြရာသီဦးမွာ ေနကလည္းပူ ေလဟာလည္းမတိုက္ သစ္ရြက္ေတြ
ကေၾကြ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းမရွိ ပ်င္းပ်င္းရိရိနဲ႔ ရင္ထဲမွာအမည္မသိတဲ့ အလြမ္းမ်ားစြာနဲ႔ 
ရက္ေပါင္း(၃၀)ေက်ာ္ေနခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေတြထြက္ၿပီး 
သူငယ္ခ်င္းအားလံုး အက်မရွိ ရလက္ေကာင္းမြန္စြာနဲ ႔ေအာင္ျမင္ႏိုင္ခဲ့သည္  ။

စာေရးသူတို႔ေနာက္ဆံုးႏွစ္မတက္မွီ ရက္ပိုင္းအလိုမွာ အေဆာင္ကုိေက်ာင္းသားအသစ္
မ်ားေရာက္ရွိလာေတာ့ အားရဝမ္းသာဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ စီးႀကိဳခဲ့သည္ အဲ့ဒီအေဆာင္ေလးဟာ 
ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ညီညြတ္ျခင္းမ်ားစြာနဲ ႔ေပ်ာ္ရႊင္ေနဆဲပါ ။

ေနာက္…သိပ္မၾကာမည္တစ္ေန႔ေသာအခါမွာ မတို္က္ဆိုင္တဲ့ စိတ္သေဘာထားကြဲလြဲမႈ

ေလးေတြေၾကာင့္ ညီညြတ္ၿပီးေပ်ာ္ရြင္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ႏွစ္ဖြဲ႔ကြဲသြားသည္အထိ
ေရာက္ရွိသြားၾကတယ္ ။

စာေရးသူတို႔အေဆာင္ေရွ႕ကသရက္ပင္ႀကီးဟာလည္း  အရင္ႏွစ္ကဆို စိမ္းလန္္းစိုေျပၿပီး
အသီးေတြနဲ႔ျပည့္လို႔ အဲ့ဒီႏွစ္မွာေတာ့ ရြက္ေဟာင္ေျခြၿပီး ရြက္သစ္ေတာင္အျပည့္၀
မေ၀စာနိဳင္ေတာ့ဘူး ပင္စည္တျခမ္းကေျခာက္ကပ္ၿပီး သူအလိုလိုတျခမ္းလံုး၀
ေသဆံုုးသြားရွာတယ္၊

အဲ့ဒီလို႔ သရက္ပင္ႀကီးကလည္းတျခမ္းေသ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းတျခမ္းစီကြဲၿပီး  ေနထိုင္
လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အျပည့္၀မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ေပမဲ့ စိတ္ေတာ့မညစ္ခဲ့ပါ စာဖတ္စာက်က္
ျပဳလုပ္တဲ့အခါတိုင္းမွာေတာ့ စိတ္သေဘာထားတိုက္ဆိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး အခန္း
တစ္ခုထဲမွာပဲအတူစာဖတ္ၿဖစ္ၾကတယ္ 

တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သရက္ပင္ႀကီးကိုုၾကည့္ၿပီးေျပာလုိက္တယ္္
သူငယ္ခ်င္းတို႔ေရ ဟိုးအရင္တုန္းကဆိုရင္ ေဟာ့ဒီသရက္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ
သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံး စာေတြဖတ္ၾက စာေတြတက္ၾကနဲ ႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးစရာအ
လြန္ေကာင္းတယ္ အခုေတာ့ သရက္ပင္ႀကီးဟာ တျခမ္းကေသျပီ တျခမ္းက
မစိမ္းလန္းမစိုေျပႏိုင္တဲ့ သရက္ရြက္ေလးေတြ အနည္းျခင္းနဲ႔ပဲ ရွင္သန္ေနရွာတယ္
 သရက္ပင္ၾကီးလည္း ထို႔လိုပါပဲလား ။

အဲ့ဒီလိုနဲ႔ ရက္ေတြကုန္္လြန္ၿပီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲၾကီးေတာင္ေျဖဆိုရေတာ့မယ္ သူ
ငယ္ခ်င္းအားလံုး စာေမးပြဲၾကီးကို ေအာင္ျမင္စြာေျဖဆိုႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈရလက္ေတြနဲ႔အတူ
အမိျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ဖို႔ရန္ က်န္ရစ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားအာႏုတ္ဆက္ၿပီးေတာ အေဆာင္ေရွ႕က
သရက္ပင္ၾကီးေငးၾကည္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းရမွာလို ဝမ္းသာရမွာလိုအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔  အမိျမန္
မာျပည္ကို ထြက္ခြါသြားခဲ့ၾကေလသည္ ။

စာေရးသူတို႔အမိျမန္မာျပည့္သို႔ျပန္ေရာက္ရိွေနေသာအခ်ိန္ခါမွာ အရင္ႏွစ္ေတြလိုပဲ
ေက်ာင္းသားသစ္မ်ား သရင္ပင္ႀကီးရွိရာ အေဆာင္ေလးဆီသုိ ႔ေရာက္ရွိ၍လာျပန္္သည္
အဒီႏွစ္ဦးအစကုိေတာ့ စာေရးသူတို႔မသိခဲ့ပါ ၊ျမန္မာျပည္မွာ(၆)လၾကာၿပီးေနာက္အိႏၵိယႏုိင္ငံ

ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ၾကီးသို႔ေခတၱျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့ေလသည္။

ေရာက္တဲ့ေနမွာေတာ့ တကၠသိုလ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏အခန္းထဲမွာ တစ္ညအိပ္ခဲ့ၿပီး

ေနာက္တစ္ေန ႔နံနက္ေစာေစာ မိမိတုိ႔ေနထိုင္ခဲ့ေသာသရက္ပင္ႀကီးရွိရာအေဆာင္

ေလးဆီသို႔ သူငယ္တစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သြားခဲ့ၾကေလသည္ အေဆာင္ထဲသို႔မ၀င္မွီ ၿခံ၀က

ေန သရက္ပင္ၾကီးကိုလွမ္းၿပီးၾကည့္လုိက္ေတာ့ သရက္ပင္ၾကီးဟာ ပင္စည္တခုလံုးေျခာက္

ကပ္ၿပီး ေအာက္မွာလည္း သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကပံုလို ႔ေသဆံုးေနတာကိုေတြလုိက္ရတယ္။

အေဆာင္ထဲသို႔ေရာက္ေတာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလွမ္းေခၚလိုက္ေသးတယ္ပထမ
တစ္ခါေတာ့မၾကားလိုက္ပါ အေတြမ်ားနဲ႔ေလ်ာက္လာေသာေၾကာင့္ဒုတိယတစ္ခါျပန္ေခၚ
လိုက္မွ ငါကိုေခၚေနတာပါလားလို႔သိလိုက္ရတယ္ လာေလကြာသူငယ္ခ်င္းဘာလုပ္ေနတာ
လဲ အခုမွေရာက္တာလား ေအးဟုတ္တယ္ ဒါဆိုလာေလကြာ အေပၚတက္လာခဲ့ ေကာ္
ဖီေသာက္ရင္း စကားေျပာရေအာင္ အေပၚတက္သြားၿပီးအခန္းထဲသို႔ေရာက္ေတာ့သူနဲ႔စကား
ေတြအမ်ားၾကီးေျပာရင္း စာေရးသူ  သူငယ္ခ်င္းကိုေမးလိုက္တယ္ ။

ဒီသရက္ပင္က တကယ္ေသသြားၿပီေနာ္ ဟုတ္တယ္သူငယ္ခ်င္း ဒီသရက္ၾကီးလည္းေသ
ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အရင္တုန္းကလို႕ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ အတူသြားအတူစား မဟုတ္
ၾကေတာ့ဘူးတစ္ေယာက္ခ်င္းဆီျဖစ္သြားၾကၿပီး ဒီသရက္ပင္ႀကီးေသဆံုးသြားသလိုငါတို႔ရဲ့
ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ညီညြတ္ျခင္းသေဘာတရားေတြဟာလည္း သရက္ပင္ၾကီးႏွင္႔အတူေသဆံုး
ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ေလၿပီ ။

တကယ္ေတာ့…ေဟာ့ဒီသရက္ပင္ႀကီးဟာ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ျပယုဂ္အျဖစ္ညီညြတ္မႈေတြ
ကြဲလြဲမႈေတြကို သက္ေသထားရာ ကဗၺည္းမွတ္ေက်ာက္ထိုးၿပီး ရာဇ၀င္တြင္ခဲ့တဲ့ သရက္ပင္ႀကီး
အျဖစ္ ယေန႔တဲ႔ထိတိုင္ သရက္ပင္ၾကီးကတည္ရွိေနေလရဲ႔….
 

ေနာက္တစ္ေန႔ည(၇)နာရီအခ်ိန္မွာစာေရးသူတို႔  သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကို ႏုတ္ဆက္ခဲ့ျပီး

ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ႀကီးမွ ေအးခ်မ္းတဲ့  ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုေနထိုင္ရာ အိႏၵိယႏိုင္ငံနာဂပူၿမိဳ႕ေလးရွိရာ

ဆီသို႔ ထြက္ခြါခဲ့ၾကေလသည္…….............................။

ဒီေနရာမွာသံေဝဂ လကၤာေလးကို သြားအမွတ္ရမိတယ္.....

တင္႕တယ္လွပ ပန္းအလွလည္း ေၾကြက်ေနာက္ဆံုး ခႏၶာျပဳန္း၏
ေရာင္ဝါထိန္လင္း ရွင္ေနမင္းလည္း ေမွာင္ျခင္းေနာက္ဆံုး ခႏၶာျပဳန္း၏

              ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ပါေစ……ေမတၱာရေဝႏြယ္